Ken je die Disneyfilms waarin de held altijd vergezeld wordt door een klein kameraadje?
Dit herstelverhaal lijkt er op: iets met een goede afloop, bijzondere vriendschappen, er voor elkaar zijn en een pluizig maatje. Maar David*, voormalig cliënt van Het Werkt, heeft échte problemen overwonnen en zijn leven was bepaald geen sprookje.
Hoe het begon
Eigenlijk kunnen we daar kort over zijn: op zijn 14e stond David er al alleen voor. Van de ene naar de andere plek ging hij in de jeugdzorg, totdat hij volwassen werd en op eigen benen mocht gaan staan. Aanvankelijk met moeite. Hij worstelde met psychische problematiek, trauma’s en een zware drugsverslaving. Toch vond hij een manier om zich staande te houden. “Toen ik ongeveer 20 was, ontdekte ik het mediteren en bidden. Daardoor realiseerde ik het volgende: Jij bent niet jouw depressie en jij bent niet jouw probleem, je bewustzijn zit daarachter.” Uiteindelijk bracht dit hem rust en hij leerde de schoonheid van het leven te waarderen, ook op stormachtige dagen.
Wie hij is
Noem hem een theoloog, noem hem een filosoof, noem hem een denker… of gewoon bij naam. Want hoewel David graag op zichzelf is en zich in allerlei literatuur verdiept, is hij een ontzettend sociale man van 47 jaar die inmiddels met ambulante ondersteuning van Siem zelfstandig woont op High Lane. Dat is een woonconcept in het centrum van Tilburg. Hier wonen mensen met én zonder zorgvraag en zij vormen samen een community die elkaar ontmoet en ondersteunt.
David geeft aan: “Het is een zegen om hier te wonen,” vertelt hij. “Ik kan vanuit mijn appartement naar de gezamenlijke ruimte gaan en heb daar allerlei nieuwe mensen ontmoet. Dat is ook één van de voornaamste doelen waar ik op het moment met mijn begeleiders van Siem aan werk. Het is een prettig team, waarbij je echt wordt gewaardeerd zoals je bent. Ook vanuit Stichting Het Werkt ging één van de begeleiders mee naar High Lane toen ik hier kwam wonen. Het was fijn om een bekend gezicht te zien hier. En met een aantal andere cliënten heb ik nog steeds goed contact. Willem is een van mijn beste vrienden geworden – die zie ik bijna dagelijks – en een paar anderen zijn onlangs naar de Nazarethstraat verhuisd en spreek ik eens in de twee weken ongeveer. We hebben het dan over zingeving, godsdienst, filosofie of wat er allemaal speelt. Een van hen zat laatst klem en die probeer ik dan hoop en steun te bieden.”
Zijn reis naar het nu
David houdt van lekker eten, maar vooral als hij het met anderen kan delen. Dat doet hij dan ook regelmatig met Willem – soms al bij het ontbijt. Omdat het een tijdje niet zo goed met hem ging en hij behandeld werd voor zijn trauma’s, woonde David drie jaar lang op een van de beschermd wonen-locaties van Stichting Het Werkt. Vanuit daar kwam hij ook regelmatig naar de GroeiTuin013 – de collectieve stadstuin aan de rand van de stad.
“Ja, ik herinner me hem nog wel,” vertelt een van zijn oud-begeleiders daarover. “ Het paste niet zo goed bij hem om echt actief te tuinieren, maar hij genoot erg van het buiten zijn in de natuur. Lezen was ook een grote passie van hem en op de tuin waren meer leeftijdsgenoten aanwezig. Dus toen zei ik, dan ga je toch gezellig bij ons op de tuin met een boek zitten ter ontspanning. Zo kom je lekker buiten, leer je nieuwe mensen kennen en heb je eens een ander praatje met mensen en meer gelijkgestemden.”
Zo geschiedde en niet veel later bleek David er ook plezier in te hebben om de varkentjes te verzorgen, aan te sluiten bij de maaltijd van het Culiteam op de woensdagmiddag en mee te helpen met de voorbereidingen voor de KerstMarkt. Toch was het die interesse in dieren die vooral gebleven is. Hij zag allerlei vogels overvliegen (arenden, buizerds etc.) en nu, inmiddels op zijn eigen flat, heeft hij een grijs-gele valkparkiet met een grappig kuifje.
Vriendschap
David ontwikkelde tijdens het beschermd wonen zijn bijzondere vriendschap met Willem. “Ik woonde er in de Coronaperiode, een spannende tijd maar ze gingen er goed mee om. Toen ik Willem leerde kennen, waren we in eerste instantie nog geen vrienden. Willem betrok op enig moment een studio van Stichting Het Werkt en vanaf dat moment nodigde hij me regelmatig uit om te komen eten en kwamen we steeds vaker bij elkaar over de vloer. Ons leeftijdsverschil is vrij groot – hij is 23 en ik 47 – waardoor ik een beetje een soort van oom voor hem ben geworden. Je zou kunnen zeggen dat het haast als familie is gaan voelen.”
Willem hielp David na afronding van zijn traject met het uitkiezen van meubels en het voorbereiden van de verhuizing naar High Lane. Sindsdien is de band altijd goed gebleven.
Doorstroom van beschermd naar ambulant
David vindt het fijn dat hij door is gestroomd van beschermd wonen naar ambulante ondersteuning van Siem. Hij kan goed reflecteren, blijft aan zichzelf werken en wil de komende periode ook wat geld gaan sparen. Zijn appartement komt over een jaar op zijn eigen naam te staan. Dat is voor hem maar ook voor andere bewoners van High Lane een fijn perspectief om naar toe te werken.
Wat hij nog mee wil geven is dat het belangrijk is dat je zelf veel invloed hebt op je eigen proces. Twaalf jaar geleden is hij helemaal gestopt met drugs. Hij heeft geleerd om uit hardnekkige patronen te komen. En om mensen op te gaan zoeken die een positieve invloed hebben op zijn leven. Dit wil hij doorgeven aan anderen. Misschien zet hij later nog wel de stap naar het wijkcentrum om daar een bakkie te doen en een luisterend oor te zijn voor wie het nodig heeft. Dat is nu al iets waar zijn omgeving hem om kan waarderen. “Wat fijn dat het zo goed gaat met hem,” blikt zijn begeleider terug, “hij is van ver gekomen!”
*Omwille van de privacy zijn alle namen in dit artikel gefingeerd, het herstelverhaal en de samenwerkende zorgorganisaties kloppen wel.
